اداره دامپزشکی سرخه

به گزارش خبرگزاری شبستان حجت الاسلام علیرضا پناهیان در کتاب «انتظار عامیانه، عالمانه و عارفانه» در رابطه با ضرورت تبدیل انتظار عامیانه به انتظار عالمانه و عارفانه می نویسد:

نگاه عارفانه یعنی راه یافتن به اسرار معنوی مفاهیم دینی؛ و تحلیل ظواهر دین به بواطنی که عمق معنایی آن ظواهر را به ما نشان می دهند. عرفان از یک آگاهی عمیق خبر می دهد؛ معرفتی است که عموماً با عقل نظری قابل دریافت نیست و نیاز به شهود قلبی و باطنی دارد. می توان از عارفانه ها سخن گفت و می شود عارفانه سرود، اما آنچه به زبان علم عرفان و یا ذوقیات عرفانی می آید، نمی از یم است. مهم آن است که بتوانیم با ادراک عارفانه، راه را برای احساس عرفانی باز نماییم؛ و با عرفان نظری به سمت عرفان عملی حرکت کنیم.

ممکن است ما با گفت وگوی عرفانی، عارف نشویم ولی شمیم یک نگاه ژرف به عالم، لذت معنوی خاصی دارد که از آن مستغنی نیستیم. آب دریایی است که اگر نمی توانیم در آن شناگر شویم، لااقل دست و رویی در آن بشوییم، تا خنکای یک زیّ عارفانه، جان ما را طراوت بخشد.

از طرف دیگر، همان طور که غفلت از شیوع انتظار عامیانه، ممکن است جامعه را در نوعی عوام زدگی فرو ببرد و اندیشمندانه نگریستن به مفهوم انتظار را به تأخیر بیفکند، غفلت از بعد عرفانی مفهوم انتظار نیز ممکن است سطح توقع ما را از معنای انتظار پایین آورده و ارزش واقعی انتظار را در نگاه ما تنزّل دهد.

ضمن آن که نگاه عارفانه به انتظار، عمق معنوی و زیبایی عرفانی انتظار را برای ما به تصویر می کشد و نیاز ما را به یک حیات عرفانی تامین کرده و عطش معنوی جامعه را برای فرو غلتیدن در عرفان های موهوم از بین می برد.

به علاوه شاید در یک نگاه عارفانه به انتظار دریابیم که چرا منتظران واقعی آن همه سوز و گداز دارند؛ و برای شرفیابی به محضر ظهور مولا این همه تهذیب نفس می کنند و در مسیر تقواپیشگی گام بر می دارند. همچنین، راز ارزش عظیم انتظار را باید در این نگاه عارفانه جست و جو کرد.

تنها در بستر یک نگاه عارفانه است که می توان فهمید چرا باید برترین و بافضیلت ترین عبادت امت پیامبر صل الله علیه وآله «انتظار فرج» باشد. و دست آخر این که، اگر این نگاه در رگ های اندیشه و احساس جامعه جریان یابد، آثار معنوی انتظار بیش از پیش نمایان خواهد شد و دل های بیستری از خداجویان، بیدار خواهد شد.

اساساً به همه اجزای دین باید عارفانه نگاه کرد به گونه ای که نگاه به باطن معانی و مفاهیم دینی، عادت همیشگی ما شود و مشیء عرفانی، یک سلیقه مربوط به گروهی خاص تلقی نشود.

حضرت امام (ره) در کتاب «سّرالصلوة» خود می نویسند: «ومحصّل مقصود ما از این فصل آن است که نماز، بلکه جمیع عبادات، از غیر از این صورت و قشر و مجاز باطن و لبّ و حقیقتی است و این از طریق عقل معلوم است و از طریق نقل شواهد کثیره دارد که ذکر جمیع آن از حوصله این اوراق خارج است و ما به ذکر بعضی از آن، این اوراق را متبرک می کنیم.»