اداره دامپزشکی سرخه

به گزارش خبرنگار مهدویت خبرگزاری شبستان: زمینه سازی برای ظهور حضرت حجت(عج) و تحقق تمدن نوین اسلام که مسیر را برای رسیدن به سایه دولت کریمه امام مهدی(عج) هموار می کند با موانعی روبرو است که مقابل انتظار پویا و زمینه ساز، سدتراشی می کند.

از این رو و در بررسی این موانع و نحوه رفع آنها با حجت الاسلام والمسلمین سید احمد موسوی، استاد حوزه و مدیر گروه قرآن مرکز تخصصی مهدویت حوزه علمیه قم گفت وگویی ترتیب دهیم که قسمت ابتدایی آن را در ادامه می خوانید:

در مقایسه تطبیقی میان جامعه منتظر و جامعه موعود، از نظر مواجهه با مشکلات چه شباهت هایی میان این دو جامعه وجود دارد و چه موانعی در مسیر دستیابی به جامعه عصر ظهور مانع تراشی می کند؟

شاید تعابیری که در باب «دجّال» و «فتنه های آخرالزمانی» برای مسلمانان و دوستداران عصر ظهور، تعریف و تشریح شده همین رویکردهای معارض و نادرستی باشد که در برابر اندیشه و دیدگاه موعودباوری اسلامی و مهدوی شکل می گیرد؛ طبق تعابیر اسلامی، دوران آخرالزمان که دوران غلبه ظلم و ستم است، عصری است که در آن ظلم در برابر عدل و برابری قرار می گیرد و هم اکنون نیز همین رویکرد را در مواجهه با اصول اسلامی، از سوی دنیای غرب شاهد هستیم. تعریف ظلم این است که هیچ چیزی در جای خودش قرار نگرفته باشد و طبق روایات نیز قبل از عصر ظهور امام عصر(عج)، هیچ چیزی در جای خودش قرار نخواهد گرفت؛ در دوران قبل از ظهور، امور باطل جای امور حقیقی را می گیرند، لذا از شاخصه های عصر تمدنی اسلام در آخرالزمان این است که در مسیر نیل به جامعه آرمانی مهدوی، این تمدن می بایست دارای شاخصه «بصیرت» باشد و با تمیز دادن امور صحیح از ناصحیح، در مسیر اعتلای اندیشه اسلامی و مهدوی گام بردارد.

در آیات و روایات وارد شده در آستانه ظهور منجی(عج)، فتنه ها و مصائب به حد اعلای خود خواهند رسید؛ طبق روایات وارده، اگرچه ابلیس ها و طاغوت های زمانه همگی با تمام قدرت و توان در جهت اضمحلال پایه های اعتقادی و انسانی جوامع بشری گام برمی دارند، اما این دوران عصر نابودی و نیستی شیطان خواهد بود.

در این عصر تمام ترفندها و ابزارها جهت اغوا و فریب انسان بکار گرفته خواهد شد، این همان رویکردی است که اکنون در تمام دنیا علیه اندیشه های الهی و آسمانی به کار گرفته می شود.

بنا بر روایات چه کسانی از این آشوب ها و فتنه ها در راه رسیدن به حکومت صالحان مصون می مانند؟

باید گفت تنها کسانی از این فتنه های آخرالزمانی نجات خواهند یافت و می توانند با ایمان کامل از این فتنه ها خارج شوند که بتوانند با بصیرت درست و آگاهی و اشراف صحیح نسبت به قضایا، فتنه ها را بشناسند و از آنها اعراض کنند. طبق روایات وارده، فتنه شناس کسی است که بصیرت داشته باشد و کسانی خواهند توانست از فتنه های آخرالزمانی خود را به حکومت و دولت صالحان ملحق کنند که با توجه به داشتن بصیرت، از کجروی و انحراف اجتناب کنند. طبق روایات این افراد به جز بصیرت می بایست به زینت صبر و بردباری و حلم و نیز جنبه پایداری و مقاومت نیز آراسته باشند؛ این همان نکات و سرمشق هایی است که مکرراً از لسان رهبری معظم انقلاب(دامت برکاته) جهت تقویت روحیه ملی و اسلامی شنیده می شود؛ ایشان به کرات نسبت به نفوذ و رخنه دشمن در لایه های مختلف اجتماعی و فرهنگی هشدار می دهند و همین الزامات فرهنگی و اجتماعی است که می تواند جامعه اسلامی ایران را در زمره مشتاقان و پیشتازان عرصه حکومت صالحان قرار دهد.

در آیات قرآن کریم در باب حکومت صالحان وارد شده این نظام قطعی، در کتب انبیای پیشین(ع) مانند تورات حضرت موسی(ع) و زبور حضرت داود(ع) نیز آمده است؛ قرآن کریم می فرماید:«و لقدْ کتبْنا فى الزّبور من بعْد الذّکْر أنّ الْأرْض یرثها عبادى الصّلحون» بنابراین، وعده حقیقی حکومت صالحان، نقطه مشترک تمامی کتب آسمانی است؛ اما زمانی می توان این عصر عظیم را درک کرد که ظرفیت پذیرش و وسعت بینش آن را داشته باشیم، مدنیت در جامعه ای محقق می شود که ظرفیت پذیرش آن را داشته باشد.

چارچوب حرکتی نظام دینی در مسیر تحقق آرمان های مهدوی و اسلامی چیست و چالش های مدنظر در باب رویکرد تمدن سازی اسلامی چه گزاره هایی هستند؟

ما می بایست در مسیر تولید و ارائه تمدن نوین اسلامی به جامعه در مسیری حرکت کنیم که اگر در عصر ظهور امام عصر(عج) قرار گرفتیم، ظرفیت پذیرش آن عصر نوین و شگرف را داشته باشیم. ما می بایست جامعه اسلامی را در چارچوبی قرار دهیم که اگر همعصر با عصر امامت امام عصر(عج) قرار گرفتیم، دچار یأس و گمراهی و انتخاب نادرست نشویم. ما قبل از قیام امام عصر(عج) در طول تاریخ تشیع، شاهد دو قیام عظیم توسط ائمه معصوم(ع) بودیم که یکی از این قیام ها به حکومت انجامید و دیگری از رسیدن به حکومت ظاهری باز ماند؛ یکی از این قیام ها توسط حضرت امیر(ع) به وقوع پیوست و دیگری توسط حضرت سیدالشهداء(ع)؛ قیام حضرت سیدالشهداء(ع) ، به دلیل عدم تبعیت از امام عصر(ع) به نتیجه نرسید و حضرت(ع) در برابر اشقیاء تنها ماندند؛ در دوران حضرت امیر(ع) نیز با توجه به استقرار حاکمیت امام معصوم(ع)، باز به دلیل نبود ظرفیت  مردم در پذیرش دوران امامت امام معصوم(ع)، این حکومت نیز به منصه ظهور و بروز کامل اسلامی خود دست نیافت به عبارت دیگر، دنیاطلبی و راحت طلبی حاکم و ارزش ها وارونه شد؛ در این دوران بود که مردم طاقت پافشاری بر اصول را از دست دادند و به دنبال یک زندگی توأم با رفاه و آسایش مادی بودند، در نتیجه دوران عدالت محور و تمدن ساز حضرت امیر(ع) به غایت و سرانجام خود دست نیافت و مجدداً ددمنشان و جباران بر جوامع اسلامی حاکم شدند.

در دوران امامت حضرت امیر(ع) اولین کسانی که در برابر ایشان ایستادند جزء اولین بیعت کنندگان با ایشان بودند!، تاریخ به این دسته تعبیر «ناکثین» یا «بیعت شکنان» داده است، اکنون سؤال اساسی این است که ما چگونه می توانیم در مسیر تمدن الهی و اسلامی عصر مهدوی قرار بگیریم؟

پاسخ این است که جامعه اسلامی می بایست در یک سطح معرفتی و بینشی قرار بگیرد که اگر در دوران امام عصر(عج) قرار گرفت، دیگر در آن جامعه، شاهد بیعت شکنی و عدم پذیرش امامت امام معصوم(ع) نباشیم.